- آن یا رب و یا رب را رحمت بشنید، آمد - غزلیّات مولوی
- دیدار چو باشد، غمِ دینار که دارد؟ - غزلیّات مولوی
- در جهان، گریاندن آسان است، اشکی پاک کن - ملکالشعرا بهار
- چو او باشد قرارِ جان، چرا جان بیقرار آمد؟ - غزلیّات مولوی
- ز صد رفیق، یکی مهربان فتد، هشدار - ملکالشعرا بهار
- چو چشمِ چپ همی پرّد، نشانِ شادیِ دل دان - غزلیّات مولوی
- بهار آمد، بهار آمد، بهارِ خوشعذر آمد - غزلیّات مولوی
- بوَد آیا که دگرباره به شیراز رسم؟ - ملکالشعرا بهار
- من نگویم که مرا از قفس آزاد کنید - ملکالشعرا بهار
- دلا نزدِ کسی بنشین که او از دل خبر دارد - غزلیّات مولوی
آخرین مطالب
امکانات وب
خبر داری ای استخوانی‌قفس / که جان تو مرغی‌ست نامش نَفَس ؟چو مرغ از قفس رفت و بگسست قید / دگر ره نگردد به سعی تو صید
نگه دار فرصت که عالم دمی‌ست / دَمی پیشِ دانا به از عالَمی‌ست
برفتند و هرکس درود آنچه کِشت / نمانَد به جز نام نیکو و زشت
چرا دل بر این کاروانگه نهیم ؟ / که یاران برفتند و ما بر رهیم
پس از ما همین گل دهد بوستان / نشینند با یکدگر دوستان
دل اندر دل‌آرام دنیا مبند / که ننشست با کس که دل ب ORezaO...
نه ابلیس در حق ما طعنه زد / کز اینان نیاید به جز کار بد ؟فغان از بدی‌ها که در نفس ماست / که ترسم شود طعن ابلیس راست
کجا سر برآریم ازین عار و ننگ / که با او به صلحیم و با حق به جنگ
نظر دوست نادر کند سوی تو / چو در روی دشمن بُوَد روی تو
گرت دوست باید کزو برخوری / نباید که فرمان دشمن بری
روا دارد از دوست بیگانگی / که دشمن گزیند به هم‌خانگی
ندانی که کمتر نهد دوست پای / چو بیند که دشمن بُود در سرای ؟
ORezaO...
از صبا پرس، که ما را همه شب تا دَمِ صبح / بویِ زلفِ تو همان مونسِ جان است که بود
کُشتۀ غمزۀ خود را به زیارت دریاب / زآنکه بیچاره، همان دل‌نگران است که بود
( غزلیّات حافظ )
ORezaO...
کسی روز محشر نگردد خجل / که شب‌ها به درگه برد سوز دلاگر هوشمندی، ز داور بخواه / شب توبه، تقصیر روز گناه
هنوز ار سر صلح داری، چه بیم ؟ / در عذرخواهان نبندد کریم
کریمی که آوردَت از نیست هست / عجب گر بیفتی، نگیردت دست
اگر بنده‌ای، دست حاجت برآر / وگر شرمسار، آب حسرت ببار
نریزد خدای آبروی کسی / که ریزد گناه آب چشمش بسی
( بوستان سعدی ) ORezaO...
به فصل خزان در، نبینی درخت / که بی‌برگ ماند ز سرمای سخت ؟برآرد تهی، دست‌های نیاز / ز رحمت نگردد تهیدست باز
مپندار از آن در که هرگز نبست / که نومید گردد برآورده دست
قضا، خلعتی نامدارش دهد / قَدَر، میوه در آستینش نهد
همه طاعت آرند و مسکین نیاز / بیا تا به درگاه مسکین‌نواز
چو شاخ برهنه برآریم دست / که بی‌برگ ازین بیش نتوان نشست
خداوندگارا، نظر کن به جود / که جرم آمد از بندگان در وجود
عزیزی و خواری، ت ORezaO...
هر کاو نکاشت مِهر و ز خوبی گُلی نچید / در رهگذارِ باد، نگهبانِ لاله بودبر طرفِ گلشنم گذر افتاد وقتِ صبح / آن دَم که کارِ مرغِ سَحر، آه و ناله بود،
دیدیم شعرِ دلکشِ حافظ به مدحِ شاه / یک بیت از این قصیده بِه از صد رساله بود
( غزلیّات حافظ )
در بیت اول : نگه‌داشتن لاله در برابر باد : کنایه از کار بیهوده و بی‌ثمر کردن، زیرا گلبرگ‌های ضعیف و لطیف لاله در برابر باد پرپر می‌شود
در بیت سوم : قصیده : ORezaO...
چنین است کردارِ گردنده دهر / گهی نوش یابیم ازو گاه زهر
چه بندی دل اندر سرایِ سپنج / چو دانی که ایدر نمانی مرنج
( شاهنامه فردوسی بزرگ )
در بیت دوم : سرای سپنج : کنایه از دنیا – ایدر : اینجا، مراد دنیاست
ORezaO...
مسلمانان مرا وقتی دلی بود / که با وی گفتمی گر مشکلی بودبه گردابی چو می‌افتادم از غم / به تدبیرش امیدِ ساحلی بود
ز من ضایع شد اندر کویِ جانان / چه دامن‌گیر، یارب، منزلی بود
هنر بی‌عیبِ حِرمان نیست، لیکن / ز من محروم‌تر، کی سایلی بود ؟
مرا تا عشق، تعلیم سخن کرد / حدیثم نکتۀ هر محفلی بود
( غزلیّات حافظ )
در بیت سوم : دامن‌گیر : کنایه از گرفتار کننده، صفت است برای منزل – معنی بیت : دلم در کوی معشو ORezaO...
رفیقی که غایب شد ای نیکنام / دو چیز است ازو بر رفیقان حرام
یکی آنکه مالش به باطل خورند / دوم آنکه نامش به زشتی برند
هر آن کو بَرَد نامِ مردم به عار / تو چشم نکوگویی از وی مدار
که اندر قفای تو گوید همان / که پیش تو گفت از پسِ مردمان
کسی پیش من در جهان عاقل است / که مشغول خود، وز جهان غافل است
( بوستان سعدی )
ORezaO...
اگر در جهان از جهان رَسته‌ای‌ست / در از خلق بر خویشتن بسته‌ای‌ست
کس از دست جور زبان‌ها نرست / اگر خودنمای است و گر خودپرست
به کوشش توان دجله را پیش بست / نشاید زبان بداندیش بست
تو روی از پرستیدن حق مپیچ / بهل تا نگیرند خلقت به هیچ
چو راضی شد از بنده یزدانِ پاک / گر اینها نگردند راضی چه باک ؟
بداندیش خلق، از حق آگاه نیست / ز غوغای خلقش به حق راه نیست
( در ادامه سعدی از اینکه هر کاری بکنی مردم پشت ORezaO...
بُوَد خار و گُل با هم ای هوشمند / چه در بند خاری ؟ تو گل دسته بند
کرا زشتخویی بُوَد در سرشت / نبیند ز طاووس جز پای زشت
منه عیب خلق ای فرومایه پیش / که چشمت فرو دوزد از عیب خویش
چو بد ناپسند آیدت، خود مکن / پس آنگه به همسایه گو خود مکن
من ار حق‌شناسم و گر خودنمای / برون با تو دارم، درون با خدای
اگر سیرتم خوب و گر مُنکر است / خدایم به سرّ از تو داناتر است
تو خاموش اگر من بِهَم یا بدم / که حمّالِ سود ORezaO...
یاد باد آن که سرِ کویِ توام منزل بود / دیده را روشنی از خاکِ درت حاصل بود
راست چون سوسن و گُل از اثرِ صحبتِ پاک / بر زبان بود مرا آنچه تو را در دل بود
دل چو از پیرِ خِرد، نَقلِ معانی می‌کرد / عشق می‌گفت به شرح، آنچه بر او مشکل بود
در دلم بود که بی‌دوست نباشم هرگز / چه توان کرد که سعیِ من و دل باطل بود
بس بگشتم که بپرسم سببِ دردِ فراق / مُفتیِ عقل در این مسئله لایعقل بود
( غزلیّات حافظ )
این غز ORezaO...
قتلِ این خسته به شمشیرِ تو تقدیر نبود / ورنه هیچ از دلِ بی‌رحمِ تو تقصیر نبود
آیتی بود عذاب، اندُهِ حافظ بی تو / که برِ هیچ کسش حاجتِ تفسیر نبود
( غزلیّات حافظ )
در بیت دوم : یعنی آن‌چنان غم و اندوه در من آشکار بود که مانند آیۀ محکم، از تفسیر بی‌نیاز بود
ORezaO...
آنان که خاک را به نظر کیمیا کنند / آیا بوَد که گوشۀ چشمی به ما کنند ؟
دردم نهفته بِه ز طبیبانِ مدّعی / باشد که از خزانۀ غیبم دوا کنند
معشوق چون نقاب ز رخ درنمی‌کَشد / هر کس حکایتی به تصوّر چرا کنند ؟
چون حُسنِ عاقبت نه به رندیّ و زاهدی است / آن بِه که کارِ خود به عنایت رها کنند
حالی درونِ پرده بسی فتنه می‌رود / تا آن زمان که پرده برافتد چه‌ها کنند
مَی خور که صد گناه، ز اغیار در حجاب / بهتر ز طاعتی ORezaO...
خلاف طریقت بوَد کاولیا / تمنّا کنند از خدا جز خدا
گر از دوست، چشمت بر احسانِ اوست / تو در بندِ خویشی، نه در بندِ دوست
تو را تا دهن باشد از حرص باز / نیاید به گوش دل از غیب باز
حقیقت، سَرایی‌ست آراسته / هوا و هوس، گرد برخاسته
نبینی که جایی که برخاست گَرد / نبیند نظر، گرچه بیناست مرد ؟
( بوستان سعدی )
ORezaO...
چرا اهل معنا بدین نگروند / که ابدال در آب و آتش روند ؟
نه طفلی کز آتش ندارد خبر / نگه داردش مادر مهرور ؟
پس آنان که در وجد مستغرقند / شب و روز در عین حفظ حقند
نگه دارد از تاب آتش خلیل / چو تابوت موسی ز غرقاب نیل
چو کودک به دست شناور برست / نترسد، وگر دجله پهناور است
( بوستان سعدی )
ORezaO...
ره عقل جز پیچ بر پیچ نیست / برِ عارفان جز خدا هیچ نیست
توان گفتن این با حقایق‌شناس / ولی خرده گیرند اهل قیاس
که پس آسمان و زمین چیستند ؟ / بنی آدم و دام و دد کیستند ؟
پسندیده پرسیدی ای هوشمند / بگویم، گر آید جوابت پسند
که هامون و دریا و کوه و فلک / پری و آدمیزاد و دیو و ملک
همه، هرجه هستند از آن کمترند / که با هستیش نام هستی برند
عظیم است پیش تو دریا به موج / بلند است خورشید تابان به اوج
ولی اهل ص ORezaO...
یکی قطره باران ز ابری چکید / خجل شد، چو پهنای دریا بدید
که جایی که دریاست، من کیستم ؟ / گر او هست، حقّا که من نیستم
چو خود را به چشم حقارت بدید / صدف در کنارش به جان پرورید
سپهرش به جایی رسانید کار / که شد نامور لؤلؤ شاهوار
بلندی از آن یافت، کو پست شد / درِ نیستی کوفت، تا هست شد
تواضع کند هوشمند گُزین / نهد شاخ پر میوه سر بر زمین
( بوستان سعدی ) ORezaO...
آرشیو مطالب
- شهريور 1395
- مهر 1395
- آبان 1395
- دی 1396
- بهمن 1396
- اسفند 1396
- خرداد 1396
- مرداد 1396
- شهريور 1396
- آبان 1396
- آذر 1396
- بهمن 1397
- اسفند 1397
- ارديبهشت 1397
- دی 1398
- اسفند 1398
- ارديبهشت 1398
- مهر 1398
- آبان 1398
- آذر 1398
- ارديبهشت 1399
- بهمن 1400
- دی 1401
- بهمن 1401
- اسفند 1401
- خرداد 1401
- تير 1401
- مرداد 1401
- شهريور 1401
- آبان 1401
- آذر 1401
- دی 1402
- بهمن 1402
- اسفند 1402
- فروردين 1402
- مرداد 1402
- شهريور 1402
- مهر 1402
- آبان 1402
- فروردين 1403
- ارديبهشت 1403